Για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

Για να ερμηνευσουμε σωστά την αποχώρηση άλλης μιας μεγάλης προσωπικότητας της Αριστεράς όπως είναι ο Αλαβάνος, θα πρέπει να εξετάσουμε αναλυτικά τις αποφάσεις του προέδρου, τι επιδίωκαν αυτές καιποιό ήταν το αποτέλεσμά τους.
Η επιλογή πριν ένα χρόνο της ανάδειξης στην ηγεσία του ΣΥΝ ενός χαρισματικού αλλά κυρίως ΝΕΟΥ πολιτικού, αναμφίβολα στόχευε σε νεανικό κοινό το οποίο ένιωθε αποξενωμένο απο το υπάρχον καθεστώς των μηχανισμών. Εμμέσως πλην σαφώς επιδίωκε ευρύτερο άνοιγμα στην γενιά των 700 ευρώ και του άρθρου 16 δηλωνοντας πρόθυμο να αντιμετωπίσει δυναμικά τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων.Η πιο προφανής λοιπόν επιλογή ήταν η ανάδειξη του Τσίπρα.
Η πολιτική πορεία του Αλαβάνου αυτά τα 20 χρόνια μετά την διάσπαση, καταδείκνυε μια σαφή διάθεση για συνεννόηση και συνοχή μεταξύ των 2 τάσεων του Συνασπισμού.Μια πολιτική πορεία με διάθεση ενωτική, μια πολιτική στόχευση για πλειοψηφικά αποτελέσματα με σαφή κοινωνικά ερεισματα.
Η εσωκομματική αντίφαση άρχισε να εκδηλώνεται στην καθημερινή πρακτική της ομάδας Τσίπρα. Αποδείχτηκαν αν μη τι άλλο οπαδοί αριστερίστικων τακτικών, θιασώτες μιας περιχαρακωμένης αριστεράς και (αν και δεν το δηλώνουν) ουσιαστικοί νοσταλγοί της ακραίας αντιδημοκρατικής Αριστεράς.
Η ομάδα Τσίπρα έλαβε πρωτοβουλιές προεκλογικά που είτε δεν κατανοούν τις ευαίσθητες ισορροπίες συγκρότησης του Συριζα(μάλλον απίθανο αυτό) είτε τις παρακάμπτουν για να επιβληθεί ολοκληρωτικά η πλειοψηφούσα άποψη απομονώνοντας ουσιαστικά την θεμελιακή για τον ΣΥΝ, Ανανεωτική Αριστερά.Τέτοια τακτική οδήγησε αναμφισβήτητα στην περιχαράκωση μιας πολύχρονης προσπάθειας όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί να είναι υποχρεωμένος ο Αλαβάνος να απολογείται για τέτοιες σεχταριστικές τακτικές από την στιγμή που αυτές οι τακτικές αποφασίζονται απο το αυτόνομο πλέον κέντρο Τσίπρα; Απο την στιγμή που δεν υπήρχε η διάθεση για αυτοκριτική και έστω καθυστερημένη παλινόρθωση σε πλειοψηφικές τακτικές εκ μέρους Τσίπρα, πολύ σωστά παραιτείται ο Αλαβάνος για να αναλάβουν τις ευθύνες αυτοί που στην ουσία καταδίκασαν το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ με τις μονομερείς αποφάσεις τους.
Η αριστερά οφείλει στον εαυτό της και την ιστορία της, να μιλάει με όρους εξουσίας. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό με τις περιχαρακωτικές και ηττοπαθείς προυποθέσεις που δημιουργήθηκαν προεκλογικά από ορισμένους σε πλήρη αντίθεση με τις συστάσεις ιστορικών στελεχών. Γιαυτό αν ειμαστε ακόμα πιστοί στον στόχο μας της κοινωνικής πρωτοπορίας, είναι ώρα να γίνουν δομικές αλλαγές στο κόμμα και στο κίνημα.

Ζώης Διονύσης