Άσυλο

του Μπρίκη

Έκαναν ντου 40 κουκουλοφόροι στο κολωνάκι. δεν θα βάλω και τα κλέμματα αλλά ας πούμε απλά ότι είναι λάθος. Τωρα το ποιοι ήταν αυτοί οι κουκουλοφοροι δεν είμαι σε θέση να το ξέρω. Μπάχαλοι, αναρχικοί, προβοκάτορες. Δεν μπορώ να ξέρω. Πάντως η αστυνομία δεν τους κυνήγησε αν αυτό σας λέει κατι...

Τώρα το θέμα είναι το άσυλο. Έγινε επίθεση στο κολωνάκι, στην σκουφά. Πως στο καλό γίνεται να φταίει και γι'αυτο το πανεπιστημιακό άσυλο; Από το κολωνάκι μέχρι την νομική είναι αρκετός δρόμος! Δεν μπορούσε η αστυνομία να τους σταματήσει;! Μα ποιον κοροϊδεύουν τέλος πάντων; Μια διμοιρία ΜΑΤ αμα θέλει σταματάει 10.000 άτομα σε λίγα λεπτά. Είναι παρα πολυ δύνατοί. Δεν μπορούν να σταματήσουν 40 νοματαίους;;; Ας τους κόψουν τον δρόμο, ας τους αποκλείσουν, αυτοί ούτε που τους κυνήγησαν. Μα ποιον δουλεύουν;

Και αμέσως τα παπαγαλάκια με πρώτο πρώτο τον Πρετεντέρη να αρχίσουν να λένε για το άσυλο. Λες και δεν τις γουστάρουν τις φάσεις με τις μπαχαλοδουλειές, ευκαιρία ψάχνουν να περιστύλουν τις ελευθερίες μας...
Τι να πεί κανεις. Και στο Μπραχάμι να γίνει επίθεση το άσυλο της νομικής και του πολυτεχνείου θα φταίει και το αβατο των Εξαρχείων. Αλίμονο σε όποιον πιστεύει τα δελτία ειδήσεων.

Σιστοβάρη

Οι δημόσιοι χώροι μας ανήκουν

Μετά τον Δεκέμβρη σε πολλούς δήμους και συνοικίες της Αθήνας, οι κάτοικοι αντιλαμβανόμενοι την αναποτελεσματικότητα των τωρινών θεσμών σε θέματα που αφορούν άμεσα τη ζωή και την καθημερινότητά τους κι απογοητευμένοι από την αντιπροσώπευση, οργανώθηκαν σε ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς..
Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιοχών αυτών, όπως εξάλλου και σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο Αττικής, είναι αισθητή η έλλειψη ελεύθερων-δημόσιων χώρων, στους οποίους οι κάτοικοι θα μπορούν να έρχονται σε επαφή ανταλλάσσοντας ιδέες και απόψεις, συναποφασίζοντας για τη ζωή και το μέλλον τους. Αυτή η απουσία δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά αποτελεί απόρροια μιας λογικής που θέλει το άτομο απομονωμένο, εγκλωβισμένο στην ιδιωτική σφαίρα και ανήμπορο να διαχειριστεί θέματα που δεν αφορούν την απλή επιβίωση του.
Ο δήμος της Αγίας Παρασκευής δεν εξαιρείται φυσικά απ’ αυτό τον κανόνα,με την κατανάλωση ν’αποτελεί την μοναδική επιλογή για κοινωνική συναναστροφή και τους κοινόχρηστους χώρους(πχ.πεζοδρόμια) να εξαφανίζονται απ το κυκλοφοριακό κομφούζιο που προκαλεί ο συνωστισμός των μαγαζιών διασκέδασης.
Αποκορύφωμα αυτής της λογικής είναι η υπόθεση του κτήματος Σιστοβάρη,το οποίο ως κληροδότημα στον Δήμο Αγ.Παρασκευής ΗΤΑΝ ένας καταπράσινος χώρος στο κεντρικότερο σημείο της πόλης(Αγ.Ιωάννου) Παρόλα αυτά, ο κληροδόχος του κτήματος μέχρι το 2025, παρακάμπτοντας οποιοδήποτε νομικό περιορισμό, το πούλησε στην εταιρεία Σαμουρέλη. Αυτός με τη σειρά του παραβιάζοντας κάθε νόμο προσέβαλε την διαθήκη επί της ουσίας χτίζοντας το DaVinci, εξασφαλίζοντας έτσι την κατοχύρωση του χώρου και την ιδιωτικοποίησή του. Καθορίζει δηλαδή με το έτσι θέλω την χρήση του μόνο από τους νεόπλουτους ιδιοκτήτες φεράρι και όχι για τους κατοίκους της Αγίας Παρασκευής στους οποίους θα έπρεπε να ανήκει, μετατρέποντας το χώρο σε ναό του σύγχρονου lifestyle.
Παράλληλα ο δήμος δεν ενεργοποιείται ούτε για τις στοιχειώδεις παραβιάσεις του Davinci με τις φερράρι του να κλείνουν όλο το πεζοδρόμιο , την έλλειψη προβλεπόμενου εσωτερικού parking, τους μπράβους να απειλούν τους περαστικούς, να μην τηρούνται οι πρασσιές, το όριο μουσικής μετά τη 1.00 το βράδυ, κτλ.
Τη στιγμή που το συγκεκριμένο σύμβολο της καταπάτησης δεσπόζει στο κτήμα Σιστοβάρη, τη στιγμή που οι χώροι πρασίνου μας συρρικνώνονται διαρκώς και ο δήμος ζητάει αντίτιμο για τις εκδηλώσεις των πολιτών στις πλατείες, η αναμενόμενη ιδιωτικοποίηση της βίλας Ιόλα,η οικοδόμηση του χώρου γύρω απ το Νομισματοκοπείο, και η επέκταση του σχεδίου πόλεως στον Υμηττό , είναι μόνο μια γεύση απ αυτά που έρχονται...
Επιλεγούμε να μην κλεινόμαστε στα σπίτια μας, τυφλοί στα όσα συμβαίνουν γύρω μας,επιλέγουμε να αποφασίζουμε οι ίδιοι για την ποιότητα της ζωής μας και να κάνουμε τις Ανοιχτές Συνελεύσεις κατοίκων χώρους ουσιαστικής επικοινωνίας και προώθησης δράσεων. Είμαστε ενωμένοι κι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε από εδώ και στο εξής ΚΑΝΕΝΑΝ ν’ αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς κι ενάντια σε μας!

Γι αυτό καλούμε σε πορεία διαμαρτυρίας για την αυθαιρεσία του DaVinci Ferrari club κι αντίστασης στα σχέδιά τους για εμπορευματοποίηση της δημόσιας γης, το Σάββατο 14/3 με αφετηρία την πλατεία Αγίου Ιωάννη (πάνω πλατεία) στις 12:00.



ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΧΩΡΩΝ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ .
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ



Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγ.Παρασκευής

--------------------------------------------------------------------------

στην γειτονιά μου ξυπνάμε λιγουλάκι...

http://dialogospolis.blogspot.com/

Ημέρα της γυναίκας

Από τη Μαίρη Παναγιωταρά στην Πετρούλα

Tης Μαριας Κατσουνακη

Η Μαίρη Παναγιωταρά και η Πετρούλα Κωστίδου γιορτάζουν σήμερα. Η πρώτη, ως καταπονημένη 60άρα πλέον «εργαζόμενη μητέρα και καλή νοικοκυρά» και η δεύτερη ως χυμώδης ξανθιά στην πρώτη της νιότη, που παρουσιάζει το πιο δημοφιλές στην ελληνική τηλεόραση δελτίο καιρού. Και οι δυο έχουν θέση στη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας. Θα ήταν άραγε στείρος λαϊκισμός ή μίζερη υπόμνηση αν προσκαλούσαμε στην αναμνηστική φωτογραφία και άλλα, λιγότερο φωτογενή, πρόσωπα; Γυναίκες κι αυτές. Με κατεστραμμένα από το οξύ χαρακτηριστικά επειδή διεκδικούν νόμιμες συνθήκες εργασίας ή επιθυμούν να πάνε σχολείο (στο Αφγανιστάν αυτό). Αλλες πάλι με εξαλειμμένες ρυτίδες από πλαστικές επεμβάσεις, με την αγωνία ακινητοποιημένη και τη φαντασίωση της νιότης προβεβλημένη.

Στρατιές, που εκπληρώνουν με μεγαλύτερη ή μικρότερη συνέπεια το 24ωρο τους, κάποιες με κίνδυνο της ζωής τους, κάποιες άλλες με μόχθο, κόπο και αφοσίωση (στον όποιο σκοπό και στόχο τους), χωρίς να εξαιρούμε εκείνες που διεκπεραιώνουν τα καθήκοντά τους στον κόσμο του θεάματος, πρότυπα ομορφιάς, αισθητικής άποψης και συμπεριφοράς για διόλου ευκαταφρόνητα τμήματα του πληθυσμού.

«Η γυναίκα δεν είναι πλέον το “αδύναμο φύλο” αλλά το “άλλο φύλο”», έγραφε πριν από μήνες ο Κριστόφ Μπαρμπιέ στο editorial του «L’ express».

Δηλαδή; Πώς προσδιορίζεται το φύλο στον 21ο αιώνα των ανακατατάξεων, των ανατροπών, των πολέμων, των συγκρούσεων, των καθοριστικών αντιθέσεων, των εξοντωτικών απαιτήσεων, της σύγχυσης ρόλων και επιθυμιών; Οι φεμινίστριες μιλούν για «κερδισμένη περηφάνια», οι πολιτικοί στους λόγους τους δεν παραλείπουν τις γυναίκες των αναπτυσσόμενων χωρών και του Τρίτου Κόσμου, οι αρμόδιες οργανώσεις μιλούν για τα δικαιώματα σε κοινωνίες με μηδενική ανοχή, για τη βία, τους βασανισμούς, το τράφικινγκ, την κακοποίηση (όχι μόνο σωματική).

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, η επανάληψη είναι απαραίτητη. Κάνουμε μια σύντομη στάση, μετράμε, ως γυναίκες, κέρδη και ζημίες και συνεχίζουμε την πορεία μας. Είτε ως «δείγμα τυπικό» (τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό), είτε ως εκμαυλιστικές Μπίμπο, είτε ως 50χρονες Μπάρμπι, είτε ως σκληρά εργαζόμενες, που επιστρέφουν το βράδυ στο σπίτι εξουθενωμένες και «άφυλες». Ούτε γυναίκες ούτε άντρες. Χωρίς καμπύλες ή άλλες ανατομικές λεπτομέρειες. Αδειες από επιθυμίες, με ελαχιστοποιημένες επικοινωνιακές διαθέσεις, αφημένες στο ζάπινγκ, στο τσάτινγκ ή στο μπλόγκινγκ. Με το βιβλίο στάσιμο μαζί με τη σχέση (όπως και αν υφίσταται), τις τηλεοπτικές φωνές να «γεμίζουν» κενούς χώρους και το τηλέφωνο να μειώνει την απόσυρση (όταν δεν είναι επιλογή).

Κι όμως· οι στατιστικές λειτουργούν ερήμην των προσωπικών δεδομένων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει ότι η «παγκόσμια οικονομική ύφεση θα πλήξει τις γυναίκες περισσότερο από τους άντρες», υπογραμμίζοντας τη μεγάλη ανισότητα στις αμοιβές των δύο φύλων. «Οι γυναίκες κερδίζουν κατά μέσο όρο 17,4% λιγότερα από τους άντρες στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κατέχουν θέσεις μειωμένης υπευθυνότητας και απασχολούνται πιο συχνά ως παρτ τάιμ εργαζόμενες». Η γυναίκα ως «προστατευόμενο είδος» χρησιμεύει για να βρίσκει διέξοδο το φαντασιακό των σύγχρονων κοινωνιών. Περιφέρεται ως τουρλωτό προφιτερόλ ή τραγανή πάστα φλώρα, διεκδικεί εύσημα παρατεταμένης νεότητας ή βρεφονηπιακής τρυφερότητας, αλλάζει χρώμα μαλλιών για να αντέξει την «απόρριψη».

Επιστρέφοντας στην «πρωτόγονη» (κανιβαλική με άλλα μέσα) ανθρωπότητα, η γυναίκα αντιπροσωπεύει το ναρκισσιστικό κάτοπτρο μέσα στο οποίο αντανακλώνται η καταναλωτική βουλιμία και η καταστατική αφασία.

«Γυναίκα, μόνη, ψάχνει». Τίτλος, που έκανε θραύση. Η μοναξιά και η αναζήτηση θεωρούνται σχεδόν συνώνυμα του «άλλου φύλου». Οι νέες μυθολογίες έχουν ανάγκη από παγιωμένες εξουσίες και αισθητικές. Η σαγήνη και η θηλυκότητα καταχωρούνται στα χαρίσματα μαζί με τη νοικοκυροσύνη και την, εν γένει, καπατσοσύνη. Ως προς αυτό, η συνέχεια παραμένει αρραγής και, σχεδόν, αδιατάρακτη, αιώνες τώρα. Η Βιρτζίνια Γουλφ αναφέρεται στον «άγγελο του σπιτιού» – το φάντασμα της υπάκουης βικτωριανής γυναίκας που διαπρέπει στις οικιακές τέχνες, στην αυτοθυσία και στη φροντίδα των άλλων. «Οταν πήγα να γράψω», σημειώνει η Γουλφ, «τη συνάντησα από τις πρώτες κιόλας λέξεις. Η σκιά από τα φτερά της έπεσε πάνω στη σελίδα μου· άκουσα το θρόισμα που έκαναν τα φουστάνια της μέσα στο δωμάτιο». Πετώντας πάνω της το μελανοδοχείο, η Γουλφ σκοτώνει τον οικόσιτο άγγελο της σιωπής: «Εκανα τα πάντα για να τη σκοτώσω. Η δικαιολογία που θα είχα, αν ποτέ με καλούσαν να εμφανιστώ ενώπιον του δικαστηρίου, θα ήταν ότι βρισκόμουν σε άμυνα. Αν δε τη σκότωνα εγώ, θα με σκότωνε εκείνη».

Κάπως έτσι και σήμερα ακόμη. Μέσα στη χλαπαταγή από βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις μετατοπίζεται η πραγματική συνθήκη: αναμετριόμαστε με ένα παρόν αδυσώπητο, στο οποίο έχουμε συνεργήσει. Δεν είναι μόνο οι γυναίκες – θύματα αλλά και εκείνες που από τον τρόμο της περιθωριοποίησης κλείνουν τα μάτια στον «άγγελο του σπιτιού». Οι παραδόσεις και τα στερεότυπα λειτουργούν προς την ίδια κατεύθυνση: της αυτοϋποτίμησης, της απαξίωσης, της παραίτησης. Η Γαλλίδα φεμινίστρια συγγραφέας, καθηγήτρια και φιλόσοφος, Helene Cixous δίνει τη σωστή διάσταση (από το βιβλίο «Ζωή στο όριο» της Αθηνάς Αθανασίου): «Θέλουν λοιπόν να κρατούν τη γυναίκα στον χώρο του μυστηρίου, την παραδίδουν στο μυστήριο, όταν λένε “κρατήστε την στη θέση της”, κρατήστε την σε απόσταση: εκείνη δεν βρίσκεται πάντοτε τελείως εκεί... κανείς όμως δεν ξέρει πού ακριβώς βρίσκεται».

Η Μαίρη Παναγιωταρά (των αρχών του ’80) ήξερε πού βρισκόταν. Αναγνώριζε την κατάντια της, σάρκαζε με την ασθματική ζωή της. Τριάντα χρόνια αργότερα, οι «νοικοκυρές σε απόγνωση» είναι σίριαλ υψηλής τηλεθέασης και το «Sex and the city» δεν θα είχε την παραμικρή τύχη αν στους ρόλους των κομψών, τρισχαριτωμένων και trendy φιλενάδων εμφανίζονταν τέσσερις άντρες, έστω και με τις ίδιες προδιαγραφές στυλ και διάθεσης.

Τα σουτιέν κάηκαν αλλά ο κορσές έμεινε. Στενός και ασφυκτικός.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 8-3-09