6η μέρα

του Παύλου Τσίμα
ΤΑ ΝΕΑ
12-12-2008

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ διατηρούσε αμφιβολίες, η χθεσινή ημέρα θα πρέπει να τις έχει διαλύσει. Δεκάδες σχολεία χθες κηρύχθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε πολλές γειτονιές και πόλεις μαθητές ξαναβγήκαν στους δρόμους, φώναξαν συνθήματα, πέταξαν πέτρες, διαδήλωσαν εναντίον αστυνομικών τμημάτων. Οι «αντιεξουσιαστές» κουκουλοφόροι δεν ήταν εκεί, ο αποδιοπομπαίος Τσίπρας δεν τους είχε υποκινήσει, κανείς δεν είχε τη δυνατότητα να τους οργανώσει.

Απόδειξη ότι η οργή είναι αυθύπαρκτη και γερά ριζωμένη- δεν την εφηύρε κανείς πολιτικάντης. Κι ότι απέναντι στην εξέγερση των νέων- ακόμη κι αν αρνηθούμε να της δώσουμε το όνομαδεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Είμαστε υποχρεωμένοι να αναμετρηθούμε με τις προκλήσεις της- ακόμη κι όταν αυτές πέφτουν στο κεφάλι μας σαν πέτρες- αν δεν θέλουμε να δούμε μια γενιά να βυθίζεται στην άβυσσο της απελπισίας.

Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνουμε. Καταλαβαίνω όμως πως δεν αρκεί απλώς να υποκλιθούμε λιγωμένοι στους νέους, στη γοητεία της αθωότητάς τους και τη δύναμη του θυμού τους. Ούτε φυσικά αποδίδει το να παριστάνουμε τις Μαρίες Αντουανέτες που απορούν- μα γιατί να είναι οργισμένα αυτά τα κακομαθημένα παιδιά, όλα είναι τόσο υπέροχα, τόσο καλύτερα, πάντως, από τότε που εμείς ήμασταν νέοι- και που ζητούν νόμο, τάξη και τιμωρία...